بروز رفتارهای پرخاشگرانه و نافرمانی از شايع‌ترين علائم بيش‌فعالی کودکان است.
براساس مشاهدات انجام شده اين علائم تا 75 درصد کودکان مبتلا به بيش‌فعالی شايع است. اين بيماری دارای يک الگوی رفتاری شامل کاهش توجه پايدار، بيش‌فعالی و رفتارهای تکانشی می‌باشد و عموما تا زمانی که کودک وارد محيط سازمان يافته نظير دبستان، آمادگی و کودکستان نشود اين بيماری تشخيص داده نمی‌شود.
هيچ عامل واحدی مسئول بروز اين اختلال نيست هر چند متغيرهای محيطی و ژنتيکی ممکن است در آن نقش داشته باشد. از علل مستعد کننده قوی برای اين اختلال می‌توان به عوامل ژنتيک، عوامل مربوط به رشد، آسيب مغزی احتمالی، عوامل عصبی شيميايی و عوامل روانی اجتماعی اشاره کرد.
حساس بودن به نور، صدا و حرارت از خصوصيات بالينی اين بيماری در دوران شيرخوارگی است.
اين اختلال ممکن است در دوران شيرخواری آغاز شود. شيرخواران مبتلا به اين اختلال نسبت به محرک‌ها بسيار حساسند و تحت تاثير صدا، نور، حرارت و ساير تغييرات محيطی خيلی زود ناراحت می‌شوند.
در سنين مدرسه کودکان ممکن است به سرعت پاسخ دادن به سوالات امتحانی را آغاز کنند اما پس از جواب دادن به يکی دو سوال دست از فعاليت بردارند، اغلب تحريک‌پذيرند، از نظر هيجانی بی‌ثبات بوده و به آساني خنده يا گريه سر می‌دهند، حواس‌پرتی و نوسان توجه در اين کودکان سبب کندی يادگيری، ذخيره‌سازی و ابزار معلومات می‌شود.
بازماندن از توجه کافی به جزئيات، گوش نکردن هنگام صحبت بقيه، اشکال در توجه در تکليف، اشکال در سازمان‌دهی تکاليف، شلوغ کاری و پر سر و صدا بودن، پرحرفی، جواب دادن قبل از پايان سوال، ناتوانی در انتظار کشيدن برای نوبت، قطع حرف ديگران و مداخله در آن می‌توان اشاره کرد.
درمان دارويی خط اول درمان بيش‌فعالی
دارو درمانی خط اول درمان است. داروهای متعددی در درمان اين اختلال موثر می‌باشد. مصرف دارو به تنهايی غالبا نمی‌تواند نيازهای جامع درمانی کودکان مبتلا به اين اختلال را برآورده سازد و فقط يک جنبه از برنامه چندوجهی درمان اين اختلال محسوب می‌شود. گروه‌های مهارت اجتماعی، آموزش والدين کودکان و مداخلات رفتاری در مدرسه و خانه اغلب در درمان کلی کودکان موثر هستند.
دکتر ابراهيم عبداللهيان
دیدگاه خود را بنویسید