درمان

گرچه هنوز درمان مشخصی برای این اختلال وجود ندارد ولی می‌توان پس از تشخیص  آن به این افراد کمک کرد تا این عادت خود را کنار بگذارند. معمولا تشخیص  آن بر عهده روانپزشک است و با معاینه و صحبت با فرد و مشاهده علائم و  رفتارها تشخیص آن را قطعی می‌کند. فراموش نکنید شما باید کلیشه‌های دست و  پاگیر اجتماع را کنار بگذارید.

اصلا اشکالی ندارد اگر شما چنین علائمی را در خود سراغ دارید برای رهایی از  آنها، از یک متخصص روان، کمک بگیرید. با این کار فشار و استرس را از ذهن و  روحتان برخواهید داشت و زندگی همراه با روان و ذهن سالم را برای خود رقم  خواهید زد. در حال حاضر دو روش درمانی برای «تریکوتیلومانیا» وجود دارد.

درمان رفتاری شناختی

در این نوع  درمان عاملی که باعث  ایجاد رفتار کندن مو می‌شود را پیدا کرده و به فرد آموزش می‌دهند که  رفتاری جایگزین را در هنگام ایجاد آن عامل انجام دهد. این درمان می‌بایست  توسط فرد متخصص انجام شود تا بهترین بهره را بدهد. بسیاری از افراد با  تغییرات ساده مثل بانداژ کردن انگشتان یا یادداشت  موارد کندن مو و یا  تغییر مکانی که باعث ایجاد این رفتار می‌شود، بهبود می یابند.

از آنجایی که اضطراب همواره به  عنوان عامل ایجاد و تشدیدکننده بیماری مطرح می‌باشد، ایجاد محیطی آرام و به  دور از تنش در تخفیف علائم بیماری بسیار  موثر است. لازم است کسانی که با  بیمار در ارتباط هستند، از سرزنش یا توبیخ وی  بپرهیزند و با روش‌های  حمایتی که توسط درمانگر به آنها آموزش داده می‌شود،  فرد را در راستای  بهبودی یاری نمایند.

بسیاری از بیماران از نظر  روانشناسی وضعیت ثابت و  پایداری دارند. و تنها  نیازمند این هستند که مشکل  آنها توسط یک پزشک  فهمیده یا والدین مورد بحث  قرار گیرد. بسیاری از این  موارد به طور خود  بخود بهبود می‌یابند. به والدین  معمولا توصیه می‌شود که  توجه کودک را در  زمان کشیدن مو منحرف کنند و این  مشکل را قبول کرده و  پشتیبان باشند. و نقش  قضاوت کننده و تنبیه کننده  نداشته باشند. بیماران  با درگیری وسیع یا  آنهائی که در این عادت باقی  بمانند باید از نظر  روانپزشکی ارزیابی شوند.  تاثیر نسبی و فواید طولانی مدت  درمانهای داروئی و  رفتاری ثابت نشده است.

درمان‌های دارویی متداول عبارتند:

از داروهای ضداضطراب، ضد افسردگی‌ و داروهای آنتی‌سایکوتیک و تثبیت‌کننده خلق.

درمان‌های غیردارویی موفق تریکوتیلومانیا عبارتند از هیپنوتراپی و درمان‌های رفتاری (مانند بیوفیدبک، پایش و کنترل  خود، حساس‌سازی، معکوس‌سازی رفتار عادتی و درمان‌های بیزارکننده).

درمان دارویی

بیشترین داروهایی که در این مورد استفاده می‌شوند، مهارکننده انتخابی باز  جذب سروتونین هستند. معروف‌ترین دارو این دسته فلوکستین یا پروزاک است. برخی بیماران با استفاده از این دارو به کلی کندن مو را کنار گذاشته‌اند و  برخی به کلی آن را بی‌اثر دانسته‌اند. به هر صورت سایر درمان‌ها مانند ایجاد گروه‌های پشتیبان، تغییر رژیم غذایی و تغییر امکان نیز موثر بوده‌اند.

به نظر می‌رسد که کلومیپرامین clomipramine در درمان کوتاه مدت  تریکوتیلومانیا موثر باشد اما در یک بررسی بعضی بیماران پس از سه ماه پیگیری در حالی که هنوز دارو را با سطح موثر قبلی دریافت می‌کرده‌اند دچار  عود شدند. بیمارانی که بوسیله فلوکسیتین floxitine یا همان prozac در یک تجربه ۱۶ هفته آزاد درمان شدند بطور چشم‌گیری بهبودی داشتند.

سایر درمان‌ها نظیر ایجاد گروهای پشتیبان، تغییر رژیم غذایی، هیپنوتیزم و تغییر مکان نیز موثر بوده است. گرچه  برای‌ درمان‌ تریکوتیلومانیا می‌توان‌ از داروهای‌ ضدافسردگی‌ و همچنین‌  رفتار درمانی‌ استفاده‌ کرد. اما ما به‌ شما توصیه‌ می‌کنیم‌ برای‌ درمان‌  حتما به‌ یک‌ روان‌پزشک‌ مراجعه‌ کنید.

چیزی که مهم است این است که این ناراحتی می‌تواند با دیگر ناراحتی‌های  اعصاب و روان همراه باشد و یا حتی خود، عارضه‌ای از سایر ناراحتی‌های اعصاب  و روان باشد. لذا تشخیص علت اولیه دقیق این بیماری توسط پزشک، در درمان صحیح آن بسیار موثر است.

منبع